Ik loop al weer wat jaren mee in de publieke sector, waaronder het sociaal domein. En dan meer specifiek het onderdeel Jeugdhulp, waarbij ik mij als ‘externe’ vaak verbaas over de wijze waarop dit onderdeel ingekocht en gemanaged wordt. En hoe ingewikkeld gemeenten het zichzelf maken. De inkoop op zich, maar ook bij een aanvraag voor tijdelijke ondersteuning.
Bij een aanvraag voor inhuur wordt vaak vele jaren ervaring geëist, liefst direct vanaf de start van het sociaal domein binnen de gemeenten (2014). En dan ook nog een hele rij aan selectie-eisen en -criteria waar amper doorheen te komen is. Wanneer je de opdracht dan toch gegund krijgt, kunnen collega’s het ingewikkelde traject wel uitleggen. “Het is zo’n specifieke sector! Dat kan niet iedereen.”, of “Deze markt is zo moeilijk, daar heb je een specialist voor nodig.”
In mijn optiek is inkoop een proces, net als contractmanagement. Dan daag ik mijn collega’s wel eens uit “Vergelijk het nu eens met het inkopen van pennen en potloden!” En dan heb ik de lachers op mijn hand, maar echt, doe het maar eens.
Maak duidelijk wat je hebben wilt; bijvoorbeeld ‘een blauwe pen’. Als je dan toch een groene pen wilt hebben, moet je dan eerst langs inkoop, of zit die als special in het assortiment? Mag de aanbieder jouw medewerkers spontaan een paarse aanbieden of dient hij zich eerst te melden met een productomschrijving?
Denk na over je assortiment en de manier waarop je dit gaat inkaderen. Als je potloden besteld, weet je dat je uiteindelijk ook een puntenslijper nodig hebt. En vooruit, een gum. Of ga je meer richting een Best Value Approach? In beide gevallen stellen wij eisen aan zaken zoals besteltermijn, minimale ordergrootte, leveringsmoment en wijze van facturatie. Maak vervolgens duidelijk welke dienstverlening je wenst voor je geld.
Wil je maximaal ontzorgen middels een digitale bestelomgeving (webshop), een purchase-to-pay oplossing of een accountmanager die ieder kwartaal statistieken met je doorneemt? Ben je als contractmanager in staat om te sturen op KPI’s en eisen zoals die in de overeenkomst opgesteld zijn? Of hebben wij eigenlijk grotere bestellingen gedaan dan vooraf ingeschat ….. en wat doen al die paarse pennen nu ineens in de statistieken?
Pas bovenstaande nu eens toe op de jeugdhulp, die vaak wordt ingekocht via een Open House-methodiek. Meer dan 150 aanbieders is geen uitzondering. En ja, er is berichtenverkeer via de i-Standaarden en er zijn managementtools. Maar er zijn ook grote uitgaven, aanbieders die productcodes combineren tot een ‘nieuwe en unieke dienstverlening’, etc. etc. Ga er maar aanstaan als professional.
Natuurlijk ik overdrijf, en ja de jeugd hulp ís speciaal. Al was het maar omdat het gaat om onze jongeren die een uitdaging hebben in hun leven. Het gaat van dyslexie-zorg tot uithuisplaatsing, van dagbesteding tot zorg voor kinderen met een eetstoornis. Het gaat om morele verantwoordelijkheid en ethiek.
En toch, procesmatig niets waar een goede inkoper of contractmanager zich geen raad mee weet. Ervaring in het sociaal domein of niet. Dus gemeenten; kijk eens wat breder, leun op de kennis en ervaring die je inhuurt en laat je uitdagen.
Comments